ما آنکسی نیستیم که میخواهیم باشیم
ما آنکسی هستیم که جامعه میخواهد باشیم
ما مجری انتخاب والدینمان هستیم
ما نمیخواهیم هیچکس را ناامید کنیم
ما نیاز عظیمی به دوست داشته شدن داریم
به تدریج، روشنایی رویاهای ما جای خودش را
به تاریکی کابوسهایمان واگذار میکند
و آن رویاهای بزرگ صرفاً به انبوهی از
آرزوهای دست نیافته و فرصتهای نزیسته تبدیل میشوند
پاولوکوئلو - کتاب بلوغ
انسانها مانند آب هستند
بعضی ها به سرعت و با جوش و خروش از کنارمان عبور میکنند
بعضی ها، لحظاتی ما را در خودشان غرق میکنند
بعضی ها برای نوشیدن پاک و تمیز نیستند و صرفاً تشنگی را به یادمان میاورند
بعضی ها ما را از مسیر اصلی مان منحرف میکنند
بعضی ها گرم هستند و می سوزانند
بعضی ها سرد هستند و آزار میدهند
بعضی ها می آیند و همه چیز را با خود می برند
بعضی ها تشنگی ما را فرو مینشانند
و بعضی ها، کنارمان می مانند تا فرصت و امنیتی برای زندگی بسازند
یک ترجمه بی وفا از آنتونی لیسیونه
مهم نیست که شهر است یا شغل است یا دوست
اگر در ترک آن تردید داری
هرگز آن را ترک نکن
اما اگر یقین کردی که میخواهی ترکش کنی...
همیشه به ما آموخته اند که دوست یابی و ایجاد رابطه های جدید
هنری بزرگ و ارزشمند است
اما کمتر به ما یادآوری کرده اند که
حفظ دوستیها و رابطه های فعلی و بهبود کیفیت آنها، سریعتر، ساده تر و اثربخش تر است
گفتم همه چیز خوب است
پاسخ داد بله
گفتم بچه ها میگویند بابای فلانی زورگو و قدرتمند است
گفته ام پدرم او را ببیند، پدرش را در می آورد
پاسخ داد: بله. پدرش را در می آورم
گفتم آن لباس را میخواهم
گفت: جنس آنها خوب نیست. یک بار که جنس خوبش را دیدیم برایت میخرم
اما هیچ یک از این حرفها، از او یک دروغگو نمیسازد
همین حرفها بود که از او برایم یک پدر میساخت
جاناتان سافران فوئز
باختن یک رویداد است. اما بازنده بودن یک مدل ذهنی است
بخت خوش یک رویداد است. اما خوشبختی یک مدل ذهنی است
تنها ماندن یک رویداد است. اما تنهایی یک مدل ذهنی است
مجبور شدن یک رویداد است. اما گرفتار جبر بودن یک مدل ذهنی است
تغییر کردن یک رویداد است. اما زندگی در جستجوی تغییر یک مدل ذهنی است
زنده بودن یک رویداد است. اما زندگی کردن یک مدل ذهنی است
اما حیف که ما معمولاً رویدادها را می بینیم
روزنامه ها، اگر از رویدادهای دیروز ننویسند بر گیشه خواهند پوسید
و فال گیرها، اگر از رویدادهای فردا نگویند، گرسنه خواهند ماند.....
ظاهراً در زندگی کمتر با تصمیم های بزرگ مواجه میشویم
آنچه تصمیم های بزرگ می دانیم، عموماً تصمیمهایی کوچک با گزینه های بزرگ هستند
تصمیم های کار و زندگی عموماً انتخاب بین درست و نادرست نیستند
یا انتخاب بین خوب و بد
که اگر بودند، انتخاب درست و رها کردن نادرست چندان دشوار نبود
تصمیم های بزرگ زندگی شاید
انتخابهای کوچکی بین گزینه های ساده و کمی ساده تر باشند
یا انتخابهای کوچکی بین امروز یا فردا
یا انتخابهای کوچکی بین الان گفتن یا بعداً گفتن
یا انتخابهای کوچکی بین دو گزینه با اندکی طعم تلخ در هر دو
بعد از هزار تصمیم کوچک، به تصمیم کوچک دیگری میرسیم با گزینه های بزرگ
بین ساده و غیر ممکن
بین همیشه و هرگز
بین ماندن و رفتن
آن زمان اما دیگر، انتخابی در کار نیست. دو گزینه پیش رو هستند
یکی ممکن و دیگری ناممکن و ما میگوییم: این حتماً یک تصمیم بزرگ است
ما همیشه در زندگی به دنبال یک انسان «درست» برای دوستی و رابطه هستیم
اما وقتی رابطه های متعدد را در طول زمان تجربه میکنیم
کم کم به نتیجه میرسیم که انگار، انسان درست وجود ندارد
فقط با نمونه های متنوعی از انسانهای نادرست آشنا شده ایم
همیشه هم می پرسیم چرا چنین است
نمیدانم چرا میگویند با جماعت همراه نشو
نمیدانم چرا میگویند همسویی با جریان رود، رفتار ماهی مرده است
و ایستادن بر خلاف جریان، میتواند شروعی برای رشد و موفقیت باشد
به نظرم میتوان با جریان همراه شد
میتوان با اوج و فرودهای آن بالا و پایین رفت
میتوان به جای شنا کردن و خسته شدن دل به رودخانه سپرد
اما با یک شرط
به شرطی که از میان انبوه رودخانه های دنیا، رودخانه ی مناسب خودت را بیابی
آنها که در اطرافمان هستند و سهم بزرگی از زندگی ما دارند
رودخانه های ما هستند
اگر هر روز میبینیم که باید بر خلاف جریان آب شنا کنیم، شاید در رود درستی نیستیم....
ترجمه آزاد و به شدت بی وفا از متن سی جویبل
هر تغییر مثبتی در زندگی، بهایی دارد که باید پیشاپیش پرداخت شود
بهایی که گاه، تلاش است
گاه، باختن تمام دارایی ها
گاه، دل بریدن از رابطه هایی که داشته ایم
گاه، چشم پوشی از فرصتهای وسوسه انگیزی که پیش چشممان، فریبنده می رقصند
اما انسانها، که خوب میدانند در هر بازاری، پرداخت بها، نخستین شرط مالکیت است
از زندگی انتظار دارند، مهربانتر باشد
انسانها حاضرند برای رشد، تغییر و موفقیت، هرگونه بهایی پرداخت کنند
اما به شرطی که اول، رشد و تغییر و موفقیت، به آنها چهره نموده باشد
غافل از اینکه حتی یک دانه هم، اگر قبل از نخستین رویش
در انتظار نخستین پرتو آفتاب باقی میماند
برای همیشه در خاک مدفون می شد
مثل بسیاری از ما
